Tam 5 dakika önce yaşanmış gerçek bir bağlantıdan yazıya dökülmüştür:
Bugün hava sıcak. Takvimce ne yaz ne sonbahar. Havanın kendince bir kararsızlığı yok. Bugün adeta yaz. Sabahtan beri evin içinde ev ve iş arasında kalınca hava almak ve bir kahve içmek için dışarı çıktım. Mahallemize çok yakın bir cafeye oturdum ve beklemeye başladım. Siparişim ve ben artık hazırdık. Bir süre kimse gelmeyince kalkıp içeri gittim. Pastaların arkasında hem kahve hazırlayan, hem kasaya bakan hem de masalara servis için gitmesi gereken kişiyi gördüm. Yoğun ve sıkışmış gözüküyordu. "Sipariş vermek istemiştim" dediğimde "kusura bakmayın, tek başımayım ama hemen geliyorum" dedi. Ben de "zaten buradayım dilerseniz söyleyeyim, gelmeyin bir daha boş yere. Fakat bu arada da hiç acelem yok" dedim. Siparişim laktozsuz süt ile hazırlanacak bir latte idi. Laktozsuz sütün olup olmadığını sordum ve kendisi kontrol ettiğinde gördük ki çok az kalmış. Servis görevlisi hemen gidip alabileceğini söyledi. Zaten yalnız olduğunu sorun olmadığını çay da içebileceğimi söylediğim sırada cafede çalışan diğer görevli ekip arkadaşları da geldiler.
Yaklaşık 6-7 dakika sonra masama güler bir yüzle hazırlanmış nefis bir latte geldi. Ve getiren kişi latteyi bana ikram etmek istediğini söyledi. Yaklaşımım, anlayışım için çok teşekkür etti ve tüm nezaketi ile bana servis yaptı. Ve öyle bir dilekte bulundu ki bu dilek benim aynı zamanda hep dualarımdadır : "hep iyi insanlar çıksın karşınıza" dedi.
Kendisine de söylediğim gibi hepimiz kendi yansımamızı yaşıyoruz aslında. Ben oraya gittiğimde öfkeli, bana yalnız olmasının sorumlusu benmişim gibi davranan, kaba birini de bulabilirdim. O zaman ben de bu şekilde davranamayabilirdim. Tek yaptığım aramızdaki kısacık iletişim anını iyi değerlendirmiş ve gerginlik yaratmamış olmaktı. Belki bu şekilde siparişimi değiştirmek istemeyebilir ya da çok acelem de olabilirdi. Fakat şunu biliyorum ki bu durumda bile izlenecek tatlı bir yol her zaman bulunabiliyor. Ve bulmalıyız da.
Çünkü tüm mesele bağlantı. Birbirimize bağlıyız. Birbirimizi etkiliyoruz ve birbirimize bulaşıyoruz. Duygularımız, düşüncelerimiz, davranış biçimlerimiz, sevgimiz, ilgimiz bir toz bulutu gibi her an havalanıp; hem bizim hem etrafımızdakilerin üzerine yağıyor.
Şu an bu yazıyı yazarken yüzümde kocaman bir gülümseme var. Çünkü içine sonsuz güzel dilekler katılmış bir kahveyi içiyorum. İkram edilmiş olmasından çok çok çok daha kıymetli olan da bu.