En büyük acı nedir diye düşündüğümde kaybettiklerimiz cevabını buluyorum. Zamanlı, zamansız, sebepli, sebepsiz bizim hayatımızdaki fiziki varlıkları sona erenlerin kaybı gerçek acı.
Sevgili arkadaşımın eşini, can dostumun ablasını, amcam olsa bu kadar severim dediğim Zeki Amcam'ı ve çok kıymetli bir kız kardeşimin annesini kaybettik kısa aralıklarla. Kayıplarımızın ardından acıyı, acımı izledim. Belki de ilk kez yaptım bunu. Ve acının insanın içinde bir rotası olduğunu düşündüm. Önce hızlı ve sert bir şekilde kalbe konuyor. Oradan hiç kalkmayacakmış gibi geliyor. Sonra her yerde geziyor. Sanki her bir hücre ile tanışıyor.
Merhaba ben acı diyor: "şimdi beni deneyimleyeceksin, iyi hissetmeye çalışacaksın; zaman gerekecek, sevdiklerin kulaklarına konuşacak duyacak ama uygulayamacaksın, gözünden akan damlalar sıcak ve tuzlu olacak. Belki çok belki az; belki içeri belki de dışarı akacaklar. Gelenler ve gidenler olacak sendeki sızıma merhem olmak için. Ve gün gelecek zamanın sana merhametini hissedeceksin"... diyor ve olduğu yerde tüm yangını ile duruyor sanki. Yanıyor yanıyor, ne kadar zaman bilinmiyor.
Ve bir sabah yangının söndüğünü, küllerin içinde kor olduğunu fark ediyorsun. Ve her şeyin yerini bulması gibi acının da yerini bulduğunu anlıyorsun. Sevgi gibi. Birini çok seversin, sendeki yerini bilirsin, bir yeri vardır kalp evinde. Belki bir sandalyesi, belki bir odası, belki de tüm odalar ona aittir. Ama bellidir ya yeri. İşte acı da böyle sanki. Bir zaman sonra gidiyor, oturuyor yerine. Belki her gün acını hissetmiyorsun ama biliyorsun işte bir yeri var içinde. Acın giden sevdiğinin tam yanı başında kor olmuş ordan ince ince sana bakıyorlar.
Acı ruhundaki rotasını buluyor, ait olduğu yere mutlaka varıyor. Sen de kaldığın yerden devam etmeye programlısın ediyorsun da hatta öyle bir ediyorsun ki kimi zaman şaşırıyorsun bu kadar "rağmen" varken yüreğinde nasıl hala tat alabildiğini, gülümseyebildiğini, iyi hissedebildiğini. Hayat da bu değil mi zaten hep "her şeye rağmen"..