İnsan hayatının iki büyük görevi vardır: kendimizi bulmak ve kendimizi kaybetmek. Kaderimizi bularak ve kendimize karşı dürüst olarak kendimizi buluruz. Ancak kendimizi bulmak yetmez. Aynı zamanda kendimizi de kaybetmeliyiz.
Kendimizi kaybetmek daha büyük bir şeye bağlandığımızı görmektir. Bu büyük şey; bizden önce bir hayatı olan ve bizden sonra da bir hayatı olacak olan şeydir. Spritüel dünyada bu fenomenin bir çok ismi vardır ama ortak öğe varlığın büyük anlamı olarak benliğin kaybıdır. Biz önemliyiz çünkü daha büyük bir varlığın parçasıyız. Bazıları için Allah’tır, bazıları için insani yolculuktur veya bir başkası için doğadır. Hem kendini bulmuş hem de kaybetmiş kişiler mutluluğu bulur. Kendimizi kaybetmek için, hayatımızı bulunduğunuzdan daha iyi bir dünyaya vermek ve bırakmaya adamaktan daha iyi bir yol yoktur. Bu bizi geleceğe bağlar ve bizi geçmişle ilişkilendirir.
Yaşama yalnız olduğumuza ve hayatımızın diğer herkesin hayatından daha önemli olduğuna inanarak başlıyoruz. Kendimizi dünyanın merkezi sanıyoruz ama çok daha büyük bir yapının parçası olduğumuzu anladığımız bir an gelir. Mutluluğu en sonunda bu büyük anlatıya katılarak, kendimize ve küçük kaygılarımıza daha az odaklanarak ve daha geniş ve yüce olana bağlanarak buluruz. Egoyu, kendi merkezli olmayı sınırlandırarak gerçek mutluluğu buluruz.
* "Dr. John Izzo"